ოსეთში ჩვენს სოფელში გერმანულის მასწავლებლად ვმუშაობდი. სტაბილური ცხოვრება მქონდა და ბედნიერი ვიყავი. იქ, სადაც გავიზარდე,  მხოლოდ ოსები ცხოვრობდნენ. ჩემი სახლი მთასთან იყო ახლოს. აქ როცა ჩამოვედით, გარშემო არაფერი იყო, მხოლოდ მიწა. დაბნეულები და ძალიან შეშინებულები ვიყავით.
გერმანულის მასწავლებლობას აზრი აღარ ჰქონდა. გადავწყვიტე, რამე გამეკეთებინა და პირველი რაც ვქენი ის იყო, რომ სტატისტიკური მონაცემები მოვიპოვე და გავიგე, აქ რამდენი ლტოლვილი ჩამოვიდა, რა პროფესიის ხალხი იყო, როგორი ოჯახები ჰქონდათ, ოჯახის წევრები ვინ იყვნენ და ა.შ. ჩვენს დასახლებაში 167 ოჯახი ცხოვრობს. აქ ქუჩებიც არ არსებობდა. ამიტომაც გადავწყვიტეთ, ქუჩები გაგვეყვანა და ქუჩის სახელებში ჩვენი ისტორიები აგვესახა. ორ შვეიცარელ ხელოვანს – დაგმარსა და ფრანცისკას მივწერე, რომლებმაც პროექტი განახორციელეს და ლტოლვილთა ბანაკში ქუჩებს სახელები დააწერეს. ლტოლვილთა თერთმეტი ბანაკი არსებობს. ისინი თბილისშიც ცხოვრობენ. ბანაკების უმეტესობა აქ და ბორჯომის მახლობლადაა განლაგებული. დასავლეთ საქართველოში აფხაზეთიდან ჩამოსულ ლტოლვილთა ბანაკია.

I used to be a German teacher in our village in Ossetia, had a stable life and was happy. Where I grew up, there only Ossetians lived, my house was close to the mountain. When we arrived here there was absolutely nothing around, only earth. We were confused and we were very afraid. There was no point in being a German teacher here. I decided to do something and the first thing we did was to take a census and find out how many people had arrived as refugees, what professions they had, how were the families, their members, etc. In our settlement live 167 families.
There were no streets either, so we decided to make streets and that the names of the streets would be written our history. Then I wrote to two Swiss artists: Dagmar and Franziska who made the project to put the names to the streets of the refugee camp.
There are eleven refugee camps and there are refugees in Tbilisi. Most of the camps are near here and in the western part of Georgia, there are Refugees from Abkhazia.